#BundesRetro: Najlepsze powiedzenia Hoenessa

Obok Kurta Landauera osobą, która miała ogromny wpływ na kształt Bayernu jako klubu, bez wątpienia był Ulrich „Uli” Hoeness. Postać nieszablonowa, słynąca z kreatywności, przedsiębiorczości i… barwnych wypowiedzi.

Uli Hoeness urodził się 5 stycznia 1952 roku w Ulm. W wieku piętnastu lat był już kapitanem szkolnej drużyny Niemieckiego Związku Piłki Nożnej (DFB). W 1970 roku przeniósł się do Bayernu Monachium, którego szkoleniowcem był Udo Lattek. 15 sierpnia 1970 roku Hoeness zadebiutował w Bundeslidze w wieku 18 lat i szybko zapewnił sobie stałe miejsce w podstawowym składzie, obok Franza Beckenbauera, Paula Breitnera, Gerda Müllera i Seppa Maiera. Szybko zyskał przydomek „najszybszego napastnika Europy”.    

Niestety, w meczu finałowym Pucharu Europy przeciwko Leeds United Hoeness doznał poważnej kontuzji łąkotki prawego kolana. Uraz ten uniemożliwił mu grę przez ponad pół roku i był powodem przedwczesnego zakończenia jego kariery piłkarskiej, co miało miejsce w 1979 roku. Został jednak w Bayernie. W wieku dwudziestu siedmiu lat został bowiem najmłodszym menedżerem w historii Bundesligi. Jeszcze jako piłkarz udowodnił swoją smykałkę do biznesu, negocjacji i zarządzania, gdy pośredniczył w umowie sponsorskiej między Bayernem Monachium a Magirus-Deutz.            

Hoeness to osoba, która jako piłkarz oraz działacz, miała wpływ na niemiecki futbol. Mówienie, że jest synonimem Bayernu nie jest bezpodstawne. Jego wszystkich trofeów i zasług nie sposób tak prędko i skrótowo wymienić. Podobnie jak jego kwiecistych wypowiedzi, niejednokrotnie będących przysłowiowym kijem w mrowisko. Poniżej kilka interesujących słów tej legendarnej osobowości.

O Christophie Daumie, który miał objąć posadę trenera reprezentacji Niemiec. Przez te słowa, jak napisał Ulrich Hesse, Hoeness stał się wrogiem publicznym numer jeden, nawet grożono mu śmiercią:   

– Daje mi to do myślenia. Jeśli ktoś będzie w stanie udowodnić, że Daum zażywał narkotyki, nie będę mógł tego zignorować. Wówczas pan Daum nie będzie mógł zostać selekcjonerem.   

O Jürgenie Klinsmannie, byłym trenerze reprezentacji Niemiec i Bayernu Monachium:

– Wydaliśmy dziesiątki tysięcy euro na superkomputery, żeby mógł piłkarzom robić długie prezentacje, jak mają grać. Jupp Heynckes załatwia te sprawy tablicą i pięcioma pisakami za 2,50 euro sztuka. 

REKLAMA

Uli Hoeness kpił z tych, którzy Klinsmanna nazywali Barackiem Obamą niemieckiej piłki:

– To ja w takim razie jestem Matką Teresą. 

W 2004 roku na temat rosnących płac piłkarzy: 

– Kiedyś 80 procent mojego czasu pracy poświęcałem zawodnikom. Dziś 80 procent czasu poświęcam na zbieranie pieniędzy na ich finansowanie. 

Jakieś szpileczki w stronę Lothara Matthäusa musiały się pojawić. W 2008 roku Matthäus został trenerem Maccabi Netanya z Izraela, a Uli powiedział:          

– Miejmy nadzieję, że pani Merkel nie będzie miała w najbliższym czasie zbyt wiele do zrobienia w kwestii poprawy stosunków dyplomatycznych. 

Natomiast na temat ambicji Lothara, gdy ten jeszcze próbował swoich sił jako trener:

– Gdyby Matthäus został selekcjonerem reprezentacji, byłoby to jak objęcie przez głównego szpiega KGB stanowiska kanclerza.               

Przed odejściem z funkcji menedżera Bayernu i na temat autobiografii:

– Nie. Nigdy! Gdybym miał napisać prawdę o wszystkim, czego doświadczyłem, zajęłoby to około dziesięciu tomów – i musiałbym wyemigrować do Australii po publikacji. 

O życiu bez komputera:

– Bayern jest oczywiście całkowicie nowoczesny. Karl-Heinz Rummenigge siedzi cały dzień przed komputerem i ma kwadratowe oczy.          

O dominacji Bayernu i rywalizacji z innymi zespołami:

– Bayern to zdecydowanie najlepsza niemiecka drużyna. Współczuję wszystkim innym.

O przejściu Michaela Ballacka do Chelsea:

– Zawsze było jasne, że Michael nie był zainteresowany nauką nowego języka ani nowej kultury, ale raczej nowej waluty. Najwyraźniej chodziło mu tylko o pieniądze.               

Uli Hoeness o zainteresowaniu Realu Madryt Ribérym w 2009 roku:

– W przyszłym roku do Madrytu przyjedzie komornik, a nie Franck Ribéry.  

O świętowaniu Francka Ribéry’ego i Luki Toniego w pizzerii:   

– Muszą zapić swoją frustrację. My też kiedyś laliśmy piwo na Oktoberfeście.